De locatie in Goes start in 1997 met 25 studenten. Onder hen zes BBL’ers die één dag per week naar school gaan en vier dagen werken in zorgcentrum Rehoboth. Dankzij de opening van de dependance Goes hoeven zij niet meer naar Rotterdam te reizen. In het oude Voetius-gebouwtje aan de van Dusseldorpstraat volgen zij hun lessen. Dat gebouwtje staat op het netvlies van de toenmalige medewerkers gebrand. “Beneden was een klein computerlokaal en een kantoortje, boven waren er drie lokalen, verbonden door een smalle gang. Er stonden stoelen, maar die waren wel eens kapot, en er waren krijtborden. Het kopieerapparaat deed vier vellen per minuut”, herinnert Marjan Goedegebuur, docent op de locatie Goes, zich. “De school was klein, iedereen kende iedereen, een conciërge was er niet. Dat werk deden we gewoon zelf.”
Thuis op bezoek
De medewerkers van het eerste uur willen echter meer dan een dependance zijn. “Goes wilde op eigen benen staan”, vertelt Evert Timmerman, de huidige locatiedirecteur. “Jo Kleppe, van oorsprong Zeeuw, maakte zich daar vanaf het begin hard voor.” Al snel breidt Goes uit, onder meer met een niveau-3- opleiding Verzorgende en ook de sector Economie krijgt gestalte. Kleppe verzet missiewerk voor de locatie en bezoekt leerlingen thuis om de noodzaak van de school kracht bij te zetten. Docenten uit Amersfoort en Rotterdam sprongen bij om de roosters rond te krijgen.
Jo´s mini-camping
Het gebouwtje barst door het groeiende aantal studenten al snel uit zijn voegen en de school huurt op diverse plaatsen in Goes extra huisvesting. Plannen voor een nieuwe school
worden gesmeed en die verrijst tussen 2002 en 2003 op het terrein aan de Van Dusseldorpstraat. Omdat het oude gebouwtje plaats moet maken voor de nieuwbouw worden op het terrein barakken geplaatst. Timmerman: “Jo’s mini-camping noemden we het. De buurt was er niet blij mee, hun uitlaatveldje werd door ons in beslag genomen. Voor docenten was er een Boels-toilet, maar dat was geen doen. Daarom is een toiletunit geplaatst.” “Je moest dus telkens door de modder naar het toilet. Later gingen we naar mevrouw Houtekamer, die woonde naast de school. En de kou in die barakken? Ongekend, je kreeg er wintervoeten van”, vertelt Marjan Goedegebuur.
De kou in die barakken? Ongekend, je kreeg er wintervoeten van.
Lijnbaan
In 2003 opent bestuurslid ds. T.J. de Jong uit Staphorst de nieuwbouw. Deze is gebouwd voor maximaal 400 studenten, waarbij men er op rekent dat een derde van de populatie op stage is. Het aantal studenten groeit echter sneller dan gedacht en al in 2008 start Hoornbeeck Goes met plannen voor een uitbreiding. Die wordt gevonden aan de Lijnbaan waar in 2010 een nevenvestiging opent. Omdat de locatie Goes blijft groeien en twee locaties niet ideaal is, bezint men zich op nieuwbouw. Als dat niet haalbaar blijkt, biedt de aankoop van drie woonhuizen aan de Van Dusseldorpstraat ruimte voor uitbreiding. Timmerman: “De duurste grond van het Hoornbeeck, er zijn woningen gesloopt om ruimte voor uitbreiding te maken.”
Calimero-gevoel
Inmiddels is Goes met 700 studenten en vele opleidingen in Gezondheidszorg, Welzijn en Economie al jaren een volwaardige locatie. “Heel lang geleden hoorde ik een bestuurslid zeggen ‘dat kleine Goesje’ en inderdaad hadden we een Calimero-gevoel. Maar dat is helemaal weg. Zeeuwen gaan voor ‘luctor et emergo’ en dit geldt ook voor het Hoornbeeck,” besluit Timmerman. Marjan Goedegebuur: “De ommekeer kwam rond 2000 bij het aantreden van Maarten van Leeuwen, die kwam direct naar Zeeland en ging duwen om er een echte locatie van te maken. Hij was de stuwende kracht.”